Trzydziesty drugi tydzień

Gorąco... duszno... ciężko... Biedna mamusia. Rosnę jak na drożdżach, brzuszek coraz większy. Na schodach zadyszka, spacery krótsze, zakupy lżejsze, wizyty w toalecie częstsze. A do tego ta mamina niezdarność. Dwa szklane dzbanki w kuchni mniej. Rozlany sok, zachlapana sukienka. No i marudzenie... Raz mama jest głodna, innym razem chce jej się pić, za chwilę zjadłaby coś słodkiego, potem kwaśne jabłko, idzie poczytać książkę, wraca za chwilę i chce oglądać film, w końcu bierze się za zamiatanie albo mycie wanny i jak nie uderzy się o coś, to potknie albo czymś upaćka. Tatuś tuli mamusię i mówi, że to minie, że jeszcze trochę. No ja mam nadzieję, że minie... Wolałam uśmiechniętą i aktywna mamę od niezdarnej mamy marudy :)
Humor poprawiły nam zakupy. Rodzice wybrali wózek :) Oczywiście tylko model wózka, bo kolor to już grubsza sprawa... tatuś chce zielony, mama czerwony, a ciocia Justyna podpowiada że niebieski. Oczywiście wolałabym jakiś żółty albo pomarańczowy, no ale cóż ja mam do gadania. I tak pewnie opatulą mnie w te koce i śpiworki, tak że świata widzieć nie będę... Dostaliśmy też mnóstwo ubranek! Mama je składa i rozkłada, rozpina, zapina i mówi do taty "Spójrz, jakie to śliczne!", "A ten kaftanik Ci się podoba?", "Prawda że uroczy", "No powiedz, że jest piękny!". Na co tatuś podnosi głowę znad książki i mówi "Tak kochanie, tak samo piękny i milutki jak dwadzieścia minut temu i jak dwie godziny temu" :) Ja nie wiem jak ta mama nas spakuje do szpitala... Nie mamy chyba takiej wielkiej walizki! Ciągle coś dopisuje do listy, a niczego nie wykreśla. A w szpitalu spędzimy standardowo zaledwie dwie doby! Zobaczysz mamo, wszystko pójdzie tak szybko, że ani się obejrzycie, a będzie targać na to czwarte piętro mnie w foteliku i tą wielką walizkę nieprzydatnych dupereli... :)