NALEŚNIKI Z WIŚNIAMI

Jakie to wspaniałe uczucie otworzyć zamrażalnik i znaleźć w nim mnóstwo skarbów! Mrożone owoce i warzywa! Całe szczęście, że kiedyś chciało mi się przygotować takie porcje... W ten sposób znalazłam woreczek zamrożonych wiśni bez pestek i zrodził się pomysł na naleśniki. Zwykle dodawałam do nich truskawki. Jak się okazało wiśnie to dopiero pyszna odmiana!

Składniki na ciasto do naleśników :

• 2 jajka,
• 2 szklanki wody lub mleka (ja mleka unikam)
• 2 łyżki oleju,
• mąka (ilość potrzebna do uzyskania pożądanej konsystencji)

Nadzienie :

• dowolne owoce, świeże lub mrożone (ja wybrałam wiśnie)
• cukier
• gęsty jogurt naturalny kilka kostek gorzkiej czekolady

Przygotowanie :
Jajka, olej i wodę wlewamy do miski. Dosypujemy mąkę. Ciasto nie może być zbyt gęste. Trzeba też dobrze rozmieszać grudki.

Ciasto wlewamy na rozgrzaną patelnię. Ja już nie dodaję oleju na patelnię. Smażymy z dwóch stron. Odkładamy na talerz.

Rozmrożone wiśnie możemy posłodzić i mieszamy je z jogurtem. Ja mam takie urządzonko rozdrabniające i mieszające.

Zostawiłam więc kilka wisienek do dekoracji. Odłożyłam także kilka łyżeczek jogurtu, a resztę wymieszałam. Taki wiśniowym jogurtem posmarowałam naleśniki i złożyłam je w ćwiartki.

Udekorowałam jogurtem, całymi wiśniami i tartą gorzką czekoladą. 

Nie zdążyłam zabrać się za smarowanie drugiego naleśnika, kiedy pierwszy zniknął mi z talerza... Łasuchy!!!
 

Przypomniała mi się filozoficzna bajka Leszka Kołakowskiego… Poniżej fragment :)

„Naleśniki z konfiturą mają przeważnie niedobry charakter. Zachowują się tchórzliwie, a zarazem podstępnie i dla głębszych spraw nie mają zrozumienia. Często płaczą (a wiadomo, że nie ma nic gorszego, jak płaczący naleśnik), a gdy się tylko odwrócić — śmieją się złośliwie. Robią też wiele nieoczekiwanych psot, które ludziom psują humor. Dlatego Ditto z pewną ulgą obserwował, jak naleśniki, ura­żone jego niechętną miną, zerwały się z półmiska i po kolei wy­szły z pokoju. Jednakże po chwili weszła Lina i ujrzawszy pusty półmisek zdziwiła się nieprzyjemnie.
— Ditto — powiedziała - dlaczego zjadłeś wszystkie naleśni­ki i nic mi nie zostawiłeś?
— Nie zjadłem ani jednego - odparł Ditto.
— Więc co? Chcesz mi może powiedzieć, że naleśniki posz­ły sobie na spacer?
— Tak, właśnie to chcę ci powiedzieć.
— Że tak sobie zeszły z półmiska i wyszły?
— Tak, po prostu zabrały się z półmiska i wyszły.
— Jesteś wstrętnym łakomczuchem, Ditto - powiedziała Li­na z płaczem. — Przez ciebie nie będę jadła obiadu.
— Ależ, Lino, zastanów się, ja też nie jadłem obiadu.
— Nie jadłeś, nie jadłeś! A gdzie naleśniki?
— Przecież wyszły, powtarzam ci.
— No to idź i przyprowadź je z powrotem!
Ditto wybiegł z domu w pogoni za naleśnikami. Nie trwało to nawet długo, bo naleśniki, jak wiadomo, chodzą niezbyt szyb­ko; udało się więc dogonić je w niewielkiej odległości do domu. Ditto zdyszany rzucił się na nie, chcąc je zebrać i zanieść z po­wrotem do domu. Naleśniki z piskiem wymykały mu się z rąk i rozbiegały się na wszystkie strony, a Ditto nie wiedział, którego gonić.”

Jak chcecie wiedzieć co było dalej, sięgnijcie do „13 bajek z królestwa Lailonii dla dużych i małych – Wojna z rzeczami”