Dwunasty tydzień w roli matki

To był cudowny rok. Bardzo trudny, ale naprawdę wyjątkowy. Dziewięć miesięcy noszenia dziecka pod sercem, a teraz kolejne dni pełne wrażen, gdy Mała jest już z nami. Przed Nią i przed nami kolejne lata. I tylko od nas samych zależy, jakie to będą dni... Po tych prawie trzech miesiącach spędzonych wspólnie z dzieckiem mogę powiedzieć jedno - dzieci są dla odważnych i szalenie cierpliwych. I można przeczytać stertę poradników, a życie i tak wszystko weryfikuje. Niektóre mamy piszą, że ich życie wywróciło się do góry nogami. Ja staram się mieć czas na prawie wszystko co robiłam do tej pory. Problem jest tylko z energią i ochotą. Szeroko rozumiana opieka nad dzieckiem wysysa czasem wszelkie siły witalne. Niezliczone ilości razy gdy podaję Jej ciągle wypadającego z buzi smoka, gdy budzę się w nocy żeby przykryć ją kołderką, gdy siedzę zdrętwiała nad łóżeczkiem i głaszczę Ją po policzku, a ona wcale nie chce zasnąć, albo noszę na rękach rozhisteryzowaną powtarzając w kółko "ciiiiii..." i "szsz...." - to wszystko sprawia, że mam ochotę drzemać całymi dniami i mogłabym kłaść się spać po dobranocce. No i jak tu "ładować akumukatory" ? Przecież tyle jeszcze przed nami... Jak na razie pomagają długie spacery na świeżym powietrzu i pilates, na który mój mąż wyrzuca mnie z domu dwa razy w tygodniu... bo zebrać się na takie wyjście strrrrasznie ciężko :)