Szósty tydzień w roli matki

Złapałam fazę zachwycania się moją piękną córcią :) Kochana, grzeczna, śpi jak aniołek, uśmiecha się coraz więcej i coraz bardziej świadomie, wodzi wzrokiem za zabawkami, potrafi spokojnie leżeć w łóżeczku nawet godzinę przyglądając się z uwagą otaczającym ją przedmiotom. A do tego ładniej je, częściej robi kupki, krostki jej znikają (odpycham myśl o możliwości odziedziczenia po mamie atopowego zapalenia skóry), a kąpiele uspokajają i cieszą (samo siedzenie w wodzie, bo rozbieranie i ubieranie to prawie zawsze powód do płaczu). Ach, uwielbiam moją małą Kruszynkę! Myślę już o tym, jak będzie pluła marchewką, w kółko słuchała tej samej bajki, zasypiała tylko z ręką mamy, bawiła się w piasku na plaży, jak przyniesie z przedszkola pierwszy rysunek, a potem pierwszą dwóję z francuskiego, jak będzie udawała gorączkę żeby nie pójść na klasówkę z fizyki, jak będzie zdobywać pierwszy medal na zawodach pływackich, jak będziemy wspólnie piekły pierniczki, wieszały na ścianie plakaty ukochanego aktora, jak przekupiona pięknym uśmiechem pozwolę pójść na koncert, jak tata przestraszy jej pierwszego chłopaka, jak wyjedzie na studia do Paryża... ojej, niech lepiej nigdzie nie jedzie, niech na razie śpi spokojnie w swoim łóżeczku i da się sobą nacieszyć :) 

Hmm... hormony? :)